Nini Rysh Lifestyle

positief denken

De waakvlam van rouw

Vandaag, precies twee jaar na dato sta ik op zonder knoop ik mijn maag en zonder racend hart. Dat was twee jaar geleden wel anders. Die dag was doom-day. Dat voelde ik aan alles. Over die dag ga ik niet in detail. Daarvoor is het te privé en kwetsbaar. Maar over de rouw die daarvoor (al) en vooral daarna op kwam zetten wil ik wel wat vertellen. 

Afgelopen weekend had ik een mooi gesprek met mijn man en mijn vader. Mijn man stelde de oprechte vraag: “Hoe voel het, echt..? Hoe omschrijf je het verlies en gemis? Welke woorden zou je er aan kunnen geven?” En dat is nou juist precies wat zo moeilijk is. Het is niet met woorden te vatten.

Ruim voor het overlijden startte ik al met inlezen en informatie verzamelen. Alles ’to brace for impact’. Van medische stukken, tot belevingen van mensen. En van spirituele ervaringen tot keiharde brute beschrijving van de fasen van overlijden. En toch overviel het mij. Met de dood kun je niet onderhandelen, dat was les 1. Maar met rouw hoopte ik dat ik dit wel kon. Ik wilde graag ‘goed rouwen’, zoals de boekjes mij vertelden.

De rouwfasen had ik bestudeerd in de hoop grip te krijgen op het proces. Missie: heel diep verdriet toelaten en dan daarvan leren zodat ik geen jaren down zou zijn. Daar had ik gewoon geen zin in. Natuurlijk was dit veel te kort door de bocht. Het leven laat zich namelijk ook niet sturen. Na het verdoofde gevoel, de boosheid en het verdriet kwam namelijk een hele tijd vooral veel onrust, paniek en angst. En daar had ik niet bij stil gestaan. Want naast het gevoel van gemis ontstond dus iets nieuws, iets wat ik nog nooit eerder gevoeld had. En precies dat is dus niet in woorden te vatten…..

Als ik het een ‘zwart gat’ zou noemen dan voelt dat namelijk niet juist, want het was geen zwart gat. Maar als ik zou zeggen dat de ‘afwezigheid & het niet meer beschikbaar zijn’ het ergste was, dan doe ik het ook te kort. Het is een amputatie, maar laat geen leegte achter. Het is heel erg veel, maar zonder grens. De lading van rouw is dus complex en wisselt niet op commando van intensiteit en moment.

Momenteel zou ik het een waakvlammetje noemen, een die af en toe oplicht (zoals vandaag). Zolang de vlam klein en schattig is, geeft het een warm gevoel en overheersen mooie herinneringen. Net als een sfeervol kaarsje benadrukt het een positieve stemming. Maar soms laait de waakvlam op en kan het een alom verwoestend vuur zijn die jou in een hoek drijft en alles voor je ogen plat brand. Die confrontatie. Het niets kunnen doen. Je moeten overgeven aan het ‘verscheuren’. Het gedwongen moeten ondergaan van dat gevoel. Dat is hoe ik het beleefde. Er kan geen fasen-model tegen op. Tijd, dat is het enige wat je jezelf moet gunnen.

Gelukkig is mijn waakvlam steeds kleiner geworden en kan ik nu genieten van het fijne vlammetje dat elke hoek van mijn hoofd brand. En als het wat opflikkert is dat okay en weet ik dat het vuur niet meer zo verwoestend voelt als toen. Zodra het oplaait kan ik het benoemen en blus ik het door even met iemand over mijn moeder te praten.

De vraag van mijn man was zo open en eerlijk, zo fijn. Ik vertelde hem dat ik door dit proces van binnen veranderd ben. Ik ben anders gaan denken over dingen, ik ben dingen oprecht anders gaan zien. Soms in positieve zin, soms negatief.

De intensiteit en druk van ‘leven in het nu’ vs. de verantwoordelijkheid alles er uit te ‘moeten’ halen wat er in zit, terwijl je soms niet goed weet wat dat voor jou betekent. Dat is nieuw. Die zoektocht overvalt soms, maar daagt steeds vaker uit. Het voelt alsof je meer van het leven weet (?).

Ik ben okay, ik voel me gewoon prima. Vandaag is bijzonder normaal. Maar op een dag als deze er wel even iets over zeggen helpt bij het gemis. Want dat blijft. Rouw blijft, maar mooie herinneringen overheersen.

Disclaimer: Dit is mijn ervaring, mijn beleving. Ik verloor mijn moeder. Maar rouw en verlies komen in veel verschillende vormen voor en elke beleving is heel persoonlijk. Voor een ieder die (levend)-verlies ervaart hoop dat de gemeenschappelijke deler vooral is dat het bespreekbaar blijft en niet vergeten wordt.

Ben jij, of ken je iemand die een directe naaste verloren is? Ga dan eens het gesprek aan. Ook al is het onderwerp veelal beladen, het leidt vaak ook toch super mooie verhalen, emoties en opluchting.

Coaching, wat is dat?

Als ik vertel dat ik lifestylecoach ben volgt vaak automatisch de vraag: ” Ohja? Wat doe je dan precies? Goede vraag!

Coaching is gelukkig een steeds meer geïntegreerde tool om jezelf te ontwikkelen. Waar er 10 jaar geleden een taboe lag op het voeren van gesprekken over ‘jezelf’ of wat je uit je leven zou willen halen.. Is dat nu veel meer een onderdeel van het leven geworden. Terecht! Het beste uit jezelf halen is meer dan beauty, studie en sportiviteit! Je mentaliteit en je gevoelswereld horen daar idem dito bij. Zeker in deze tijd is weten wat je wil, wat je kunt en hoe je je je brein deze ruimte kunt bieden op een positieve manier belangrijk. Wie ben je in deze wereld? En wat geeft jou weer de touwtjes terug in handen? Coaching kan een middel zijn.

Introductie: coaching, wat is dat?

Eigenlijk is ‘coaching’ een reflectieve manier van ‘aanleren’, om mensen vooruit te helpen in hun persoonlijke ontwikkeling. Dit kan 1-op-1, maar ook in teamverband of organisatie breed. 

Waar een opleiding, studie of training zich richt op het aanleren van specifieke kennis, is coaching vooral gericht op zelfontplooiing en gedragsverandering door naar je eigen handelen te kijken en daarin bewustzijn te ontwikkelen. Zo kun je, je doel niet alleen bereiken, maar zal dit ook op lange termijn een blijvend positief hebben.

Omdat mijn (lifestyle-)coaching in Kampen ook deze reflectieve aanpak kent, kan het op veel gebieden worden ingezet. Waar zou jij je bijvoorbeeld in willen ontwikkelen? Je loopbaan of werk(omgeving/beleving), binnen een stukje opvoeding en ouderschap, je relatie met voeding of je sociaal-/emotioneel functioneren? Maar denk ook aan sportprestaties of je balans in dag-/weekritme. Doordat je reflecterende vermogen wordt geprikkeld en je je focus gaat leggen op jouw zelfvertrouwen en kwaliteiten kun je meer invloed hebben op-, en eigen regie voeren over, de keuzes die je maakt. Ofwel, terug in je kracht komen (zonder zweverig te zijn).

Het recept van coaching is dus vooral een hele persoonlijke manier van leren, waarbij compleet wordt aangesloten bij het vermogen en de behoefte van jou als mens. Hoe je dit recept aanpakt? Zelf, met behulp van een coach.

Een doet een coach?

En nu, wat is dan een ‘goede’ coach? Wat kan een coach? 

Laat ik dit stuk beginnen met een disclaimer.

In feite mag iedereen zichzelf een ‘coach’ noemen. Het is (vooralsnog) geen beschermde titel. Een groot nadeel hiervan is dat je als deelnemer niet weet een coach ook een professional is. Er bestaan tegenwoordig wel cursussen waarbij je coachingvaardigheden kunt ontwikkelen en toetsen. Maar de echte kennis en kunde moet door jaren (studie-)ervaring en (studie) achtergrond groeien. Een coach moet dus veel aan eigen professionalisering doen en dit ook aan jou kunnen aantonen. Blijf in dus altijd dicht bij wat jouw gevoel zegt en schroom niet te checken.

Eigenlijk is het simpel; een ‘goede’ coach draagt bij aan het:

  • Vergroten van zelfvertrouwen;
  • Reduceren van van faalangst en onzekerheid;
  • Verlagen van stress door balans centraal te stellen;
  • Meer regie krijgen over eigen handelen;
  • Enthousiasme en energie in doelen terugvinden;
  • Ontwikkelen van sociaal-/emotionele vaardigheden;
  • Gezonder leefpatroon-/leefstijl;
  • Positiever denken;
  • Kansen zien.

Meer over mij weten? Check: https://www.ninirysh.nl/over-mij of volgt mij voor updates via Instagram of Linked-In.

Ikzelf doe dat door oplossingsgericht aan de slag te gaan met:

  • Samen een doel te formuleren, dit is een SMART doel (SMART staat voor: Specifiek, Meetbaar, Attractief, Realistisch en Tijdgebonden);
  • Waarnemingen in gesprek brengen;
  • Spiegelen van gedragingen;
  • Voorzien van praktisch advies;
  • Eigen kwaliteiten ontdekken en in perspectief te plaatsen (benutten);
  • Motiveren om aan de slag te gaan, door eigen tools te onderzoeken;
  • In oplossingen mee te denken;
  • Eigen grenzen opzoeken en valideren;
  • Bewustzijn vergroten door gedrag/gevoel in perspectief te plaatsen;
  • Soms gewoon te luisteren…

Wat is belangrijk bij een startgesprek?

Elk programma van een coach begint met een startgesprek. In dit gesprek gaat de coach samen met jou uit van het volgende: 

  • Kennismaking
  • Is er een ‘klik’ tussen de coach en deelnemer? Dit is een absolute voorwaarde.
  • Wat is het doel van de coaching? Ofwel, wat is de coachvraag?
  • Past de coachvraag bij de werkwijze van de coach
  • Hoelang wil/kan de deelnemer werken aan het doel?
  • Frequentie van contact.
  • Kosten (zie hiervoor ook: https://www.ninirysh.nl/tarieven).

Coaching gaat dus niet over een dag ijs. Om de kwaliteit hoog te kunnen houden is er vanuit beide partijen een echte band van vertrouwen nodig. Alles moet bespreekbaar kunnen en mogen zijn. Voelt het goed, dan kun je meer bereiken dan wanneer je twijfelt. 

Heb jij vragen of opmerkingen over deze blog reageer dan hieronder. Wil je met een NINIRYSH lifestyleprogramma starten? Klik dan hier.
Wil je een andere vraag stellen? Dan kan dit via het
contactformulier.